بهشت گمشده

مطمئن نبودم که اینجا بنویسمش یا نه ولی در نهایت به این نتیجه رسیدم اون مفهومی که تو این اتفاق هست یه تجربه مشترک برای آدم هاست تو خیلی موارد. شاید به درد توام خورد.قضیه از این قراره که:چند وقت پیش یه بنده خدایی که من از سال های خیلی دور میشناختم و نمیدونم چی باعث شده بود بعد اینهمه سال این اعتراف رو بکنه، بماند، بهم گفت :{ فلانی، من تو اون سال ها خیلی از تو خوشم میومد و خیلی دوست داشتم، تمام این سالها پیگیر همه کارهاتم بودم فقط هیچوقت بروز ندادم و چیزی نگفتم چون من اون زمان صفر صفر بودم، مطمئن بودم تو من و رد میکنی و تمام این مدت تلاش کردم خیلی بیشتر از اون چیزی که میخواستم بدست آوردم، ولی میدونی چی شد؟ دیگه نه اون سال ها که رفت برمیگرده نه تو }من هیچ جوابی ندادم بهش کلا ایگنورش کردم ولی اینجا میخوام یه چیزی بگم،اولا که این بنده خدا به قول خودش دوست داشته و پیگیر بوده هر چند من روحمم خبر نداشته، ولی همینقدر روی من شناخت نداشته که من از اون دسته آدم هام که یکی و از فرش به عرش می رسونه، اگر تو موفقیتی سهیم نباشم اصلا اون دستاورد مال من نیست که بخوام روش حساب کنم! بگذریم...میخوام بگم ما آدم ها در مورد خیلی چیزها پیش داوری میکنیم، نسبت به یه سری مسائل گارد داریم و اصلا امتحان نمیکنیم فوقش نمیشه حداقل حسرت نمیخوریم ، حالا واسه یکی میشه این، یکی میشه مهاجرت، بیزینس! خلاصه این قضیه یه تلنگری هم شد به خودم که یه سری کارایی که میترسم انجام بدم رو برم دنبالش، عاقا فوقش نمیشه! بهشت گمشده...